جایگاه اهل بیت ع در اشعار سنایی

شاعر مورد بحث، ارادت خاصی به اهل بیت(ع) دارد و دیوان اشعار او مملو از فضائل اهل بیت (ع) است. طلیعه سخن او با حدیث رسول خدا(ص) شروع شده است: دو گوهر گرانبها در میان شما گذاشتم اگر به آن تمسک جستید؛ رهایی پیدا خواهید کرد و در غیر آن منتظر عذاب دردناک الهی باشید. سنایی! به شکل زیبایی این حدیث را به نظم درآورده است که گویای این است که فضل و فضائل خاندان رسالت در گوهر وجودش پرورش یافته و خویش را محو در فضل و کرم اهل بیت(ع) میداند. در ادامه فضائل مولای متقیان را در جای جای اشعار خویش بیان کرده و با صراحت تمام اعلان میدارد بی محبت علی کفر است! او شیر و شمشیر خداست به قول رسول خدا کرار غیر فرار است؛ تا هنگام که دشمن را از حیطه و حریم مسلمان دور نکرده، آرامش در وجود وی راه ندارد. به واقعه احد و خیبر اشاره کرده است و ذوالفقار و ولایتش از آسمانها به گوش میرسد، در یک کلام اهل بیت(ع) را جان رسول خدا (ص) میداند. تواضع و فروتنی از وجودش فوران میکند. شاعر، به مضمون حدیثی اشاره دارد که علی(ع) را باب العلم میداند( انا مدینة العلم و علی بابها »و پس از آن به سرور زنان بهشت در ابیات شان اشاره دارد و با صراحت میگوید: زنی همچون فاطمه(س) پس از وی، پا به عرصه ی وجود نخواهد گذاشت. و در آخر گوشه ی چشمی به واقعه کربلا دارد و نسیم دلنواز کربلای حسین (ع) را در ضمن اشعار رسای خویش بیان می کند با شهادت او فصل جدیدی در تاریخ اسلام به وجود آمده و بر دشمنان او نفرین می فرستد و پس از آن از علی بن موسی(ع) و از بارگاه نورانی وی یادی می کند.